Het leven in een HOW I

Voor diegenen die nog niet weten wat HOW betekent: Mijn kleinzoon Bart weet het wel. Zie zijn ingestuurde link https://youtu.be/k2jm0LbkeXY  En ga anders terug in mijn verhaaltjes. Daar is het al eens uitgelegd.

Het ritme in een HOW wordt hoofdzakelijk bepaald door drie hoofdthema’s:

1. Hoeveel gas hebben we nog in de flessen
2. Hoe vol is het toilet?
3. Hoeveel water is er nog in de tank?

Over dieselolie maken we ons geen zorgen. Die tank is altijd meer dan halfvol. Als je rijdt en verbruikt kom je ook tankstations tegen. Maar gas daarentegen is sterk afhankelijk van het weer. De gaskachel aan boord lust wel wat. Dus met koude dagen en nachten moeten we elke vijf dagen een vulstation zoeken. In Portugal is het gemakkelijk een Lpg-station te vinden, in Frankrijk moet je in de buurt van de grote steden zijn, ook al ligt het dan eigenlijk buiten onze route. Maar ook drinkwater in het buiten seizoen is niet altijd te krijgen. En dan het toilet! Die is vol in maximaal drie dagen, eerder elke twee dagen te legen. Sta je op een mooie rustige plek, maar is het toilet niet te lozen? Dan moet je weer verder na één overnachting. Kun je wel het toilet lozen maar heb je geen drinkwater? Dan na zes dagen weer verkassen, tenminste als je in die tijd slechts éénmaal onder de douche bent geweest.

Nu loopt niets synchroon. Je komt aan op een mooie camperplaats. De water tank is vol. Je hebt net de LPG-gasflessen gevuld. Het toilet is geleegd op de plaats waar je in de morgen bent vertrokken. De bottleneck, jullie voelen het al is het legen van het toilet. Twintig liter inhoud.

Wil je langer op een plaats blijven dan is de mogelijkheid om het toilet te kunnen lozen een vereiste. Maar als je het toilet kunt lozen en je kunt drinkwater tappen, dan kan slecht koud en guur weer, roet in het eten gooien. Want meestal kom je niet aan met volle gastanks als er net een mooi weer periode geweest is. Met zon en warme nachten kun je drie weken met het gas doen. Zul je net zien dat het gas op is.

Dan de onder-thema’s van het leven in een HOW:

1. Zon of geen zon.
2. Zin of geen zin
3. Kleine irritaties

Tussen zon en geen zon zit met het weer een heleboel variaties. Het kan de hele dag gieten. En soms een enkele bui met wolkenvelden. Zon in deze tijd van het jaar maakt je vrolijker. Straks misschien in de hitte van de Nevada woestijn zit je erop te vloeken. De hele dag regen zodat je bijna geen stap buiten de deur kunt zetten geeft ons pijn in de rug. En pijn in mijn heupen. Van het vele zitten. Dan slaap ik slecht en sta ik een beetje geradbraakt op. Regent het ook de tweede dag dan…….

Kleine irritaties hebben we gelukkig niet veel. Als man moet je wel het volgende in acht nemen: Je doet liefdevol de afwas. Tussen de vele afwas staat een theekop met onbestemd grijs water. Die gooi je eerst leeg natuurlijk. Dan kan het je gebeuren dat je een felle uitval krijgt waarom je het citroensap weggooit. Au! En dan wordt er een dag gemokt. Omdat ik die nacht slecht geslapen heb en ik uiteraard ook fel reageer op deze attack.

Die lieve vrouw van mij heeft geen gewoontes. Nu hoor ik jullie al zeggen dat dit een mooie eigenschap is voor een mens. Hmmm. Het spijt me, ik ben het daar niet mee eens. Als de ander gewoontes heeft, dan kun je haar eens lekker verwennen. Precies de koffie maken die zei lekker vindt. Of die chocoladereep kopen die erin gaat als koek. Of haar favoriete parfum kopen als je werkelijk een slechte beurt gemaakt hebt.

Geen gewoontes hebben (geef mij maar elke morgen mijn Lipton Classic thee, kaas, bruinbrood en honing of jam en je hebt geen kind meer aan mij) maakt het lastig om een liefhebbende echtgenoot te zijn. “Zet je een kopje thee voor mij?” “Natuurlijk schat” zeg je dan. En wanhopig staar je naar de tien verschillende smaken thee in de lade. “Welke wil je, lieverd?” “Oh, doe mij maar die rode” hoor je dan. Je ziet nog drie soorten thee die aan de criteria rood voldoen. Rooibos waarvan je eindelijk weet dat die rood kleurt na het trekken. En twee soorten die in een rood zakje zitten. Jullie voelen hem al….

Koffiezetten voor mijn vrouw? Daar begin ik niet meer aan. (Voor mij heet water en een schepje nescafé. Geen melk, geen suiker. Dus geen gezeur over hoeveel melk precies en hoeveel klontjes suiker. Tjonge, wat ben ik toch een gemakkelijke man) Mijn vrouw heeft nu wel alle manieren geprobeerd om koffie te zetten. Zelf koffie malen. Een dure ingewikkelde machine het werk laten doen. Percolator koffie. Met kokosmelk. Met amandelmelk. Met gewone melk. Met rietsuiker. Met Acave siroop. Op dit moment is het ritueel: Een kannetje water op het gas zetten omdat de koffiekop voorverwarmd moet worden. (Wegens slechte ervaringen bij het bestellen van een Cappucino in de steden. Waar te koude melk in de hete koffie wordt gegoten. En dan wegens laksheid nog te lang blijft staan voordat het op jouw tafeltje verschijnt. Een grote fustratie voor mijn vrouw) Dan gemalen koffie in een filter afstrijken en in een apparaat doen die haar overgrootmoeder in Hongarije ook gebruikte. Maar eerst moet de oude koffie eruit en die zit soms muurvast. Zorg wel dat er water in het apparaat zit. Maar niet te veel. Dan heb je kans dat het apparaat ontploft wegens te veel druk. Vertrouwen in een oeroud overdruk ventiel hoef ik toch niet te hebben? Geloof me. Ik hou van haar. Dus ik heb het geprobeerd. Maar de pot was de avond daarvoor al voorbereid. Gooi ik goede koffie uit dat rot filter. En dan krijg ik in de vroege morgen wat meewarige geluiden uit het bed van mijn lieve echtgenote.

Achtentwintig jaar zijn we samen. En ik ben nog steeds verliefd op mijn Nikolett. Zij is zorgzaam. Kritisch. En kookt heerlijke gerechten. Maar verdorie, waarom heb ik haar niet meer onder de duim gehouden. Ik krijg constant lik op stuk als ik haar een beetje plaag. Maar dan schieten we toch in de lach. Tenminste, als de zon schijnt en als ik goed geslapen heb. En als we gas en water hebben. En de vuilwatertank geleegd kan worden. En de boodschappen zijn gedaan. En als ik bruin brood met kaas heb. En als honing ingekocht is. En als het drinkwater van een kwaliteit is dat ik niet een grauw waas op mijn Lipton Classic thee krijg. Ik een moeilijk mens? Hoezo?

Wat ben ik blij dat IK dit blog schrijf. Anders zou het stuk tekst van Nikolett veel langer zijn dan ik heb opgeschreven zegt zij. Over MIJN GEWOONTES en andere onhebbelijkheden. Het schijnt een lange rij te zijn volgens mijn vrouw. Dat klopt natuurlijk niet. Dat weten jullie toch? Toch?  HELP!!