Ontdekking tochtje?

In Tynaarlo had je het bedrijf Neef. Zij trainden draf- en rensport paarden. Zo een paard die voor een wagentje met twee dunne (fiets) wielen loopt. De menner zit op het wagentje. De teugels strak in de hand. En goed beschermd met een doek voor de mond en een pet op zijn hoofd en een bril voor zijn ogen. Tegen het opspattende zand. Het paard mocht niet in galop. In draf zo hard mogelijk lopen.

Trainen gebeurde op de Loopstukkenweg. Dat was een rechte zandweg vanaf het dorp tot aan het punt bij het spoor waar wij woonden. Briesend en snuivend, witte zweet schuimvlokken van zijn flanken spattend, kwam dat paard op de smalle weg op je af. Het was een imposant en bedreigend gezicht. Je zorgde er wel voor dat je ruim baan maakte. 

Met dank aan Willem van der Sluis van Draf- en Rensport. https://www.archiefndr.nl/Nieuws.htm
Op de foto is Klaas Neef  (nr. 14) uit Tynaarlo te zien tijdens een wedstrijd in 1947, mijn geboortejaar. 

Direct aan het begin van de Loopstukkenweg woonde visboer Veenstra. Bij het vis bakken komen kleine deeltjes vrij die op de olie gaan drijven. Dat heet: “kaantjes” Soms kregen we kaantjes in een puntzakje van krantenpapier. Heerlijk. 

Met dank aan Jo Van Caenegem van http://www.streekproduct.be/

Tegenover de visboer woonde de mollenvanger. Hij had een bakje achter op de fiets. Als hij er op uit ging om mollen te vangen, sprong zijn keeshondje achter op de fiets in het bakje. 

Lees dit bijzonder interessant artikel  van Ria. Kijk naar de foto uit 1960. Dat is precies het plaatje uit mijn jeugdherinnering. Ik spreek over 1956/57 toen dat plaatje in mijn herinnering is blijven hangen. Want ik zag de mollenvanger natuurlijk ook aan het werk bij ons in het veld. Ik mocht bij hem thuis op bezoek komen om de velletjes die hij in houten raampjes opspande, te bekijken.  https://riahorter.com/OH04_Jacht_Mollenjacht.pdf

Ook een prachtig artikel over een mollenvanger in De Gooi en Eemslander:
https://www.gooieneemlander.nl/cnt/dmf20180926_82918921/de-bontjassen-van-de-mollenvanger?utm_source=google&utm_medium=organic

Op een dag met wat vriendjes zouden we naar het villapark gaan. Een bos net over het spoor met mooie villa’s. Het dochtertje van de visboer wilde mee. Dat mocht. Maar dan moest ze wel haar broekje laten zakken in het bos. "Dat is goed" zei ze. Die belofte was spannend. Het duurde een tijd voordat we achter wat bomen een mooi plekje vonden. Maar wel vlak bij de (zand)weg. Het bos was verdeeld in percelen en elk stuk was nu ook weer niet zo groot. 

Het moment was daar. Het zou gebeuren. 

Briesend en snuivend hoorden we iets aankomen. Tussen de bladeren door glurend zagen we Neef! Met zijn paardenkar. Recht op ons af. We vlogen allemaal een richting op. We hebben niets van het meisjes mysterie gezien.

Na commentaar van mijn negenenveertig jarige dochter, directrice van een grote basisschool:
"Ik vind het heerlijk om je blogs te lezen maar deze laatste vind ik een raar verhaal. Ik weet dat het onschuldig is en bij kinderen hoort maar zie niet de toegevoegde waarde. En daarbij voelt het als lezer ongemakkelijk. Weet niet of ik de enige ben die dit denkt of de enige die het terug geeft?" 😘

Hieronder mijn aanvulling en het hoofd van dit artikel "Het dochtertje van de visboer" aangepast in Ontdekkings tochtje? 

In mijn ogen een onschuldig verhaaltje in de sfeer van "doktertje" spelen als kind. Was het maar altijd zo onschuldig. Het is intriest de verhalen in het nieuws van kindermisbruik. Maar de "open informatie tijdperk" van het internet drukt ons nu op de werkelijkheid. Want ook vroeger was er misbruik. Meer dan nu waarschijnlijk. Drie op de vijf meisjes hebben ernstige of minder ernstige herinneringen aan hun jeugd zeggen de onderzoeken. Vaak worden die herinneringen weggedrukt. Totdat deze op latere leeftijd toch noch bovenkomen. Daarom heb ik er hier nog meer over te vertellen. Maar op dat artikel broed ik nog. Eigen ervaringen uit jouw jeugd moeten je helpen om jouw kinderen die geboren worden, door kritieke periodes te loodsen. Daar zijn we als ouders dan toch vaak niet alert genoeg. (Laten we het misbruik van jongetjes vooral door de katholieke kerk niet vergeten)