Op weg naar Lissabon

Nikolett vertrok 31 januari vanuit Faro in Portugal naar Hongarije. Voor het afleggen van haar examen verpleegster na een tweejarige intensieve studie. Het laatste halfjaar had zij dispensatie gekregen om op school aanwezig te zijn. Wegens haar zeer goede resultaten in de eerste anderhalve jaar.

De praktijklessen in het ziekenhuis heeft zij de laatste maanden in Hongarije in alle afdelingen meegedraaid. De baby afdeling, de psychiatrische afdeling, de eerste hulp, de intensive care, enz. En met haar neus bovenop vele operaties gestaan.

Alle memo’s met medische termen zijn van de kasten gehaald in ons Huis Op Wielen. (HOW) Maar na acht en twintig jaren samen, weet ik nu al dat onze HOW de komende maanden volgeplakt wordt met Engelse woorden. Dat wordt haar volgende project: Engelse Taal. Als medisch object krijg ik nu rust. Geen getrek en gedraai meer aan mijn ledematen en geen gefriemel en druk meer op mijn organen. (Onder het uitspreken van onbegrijpelijke Latijnse woorden)

Ik kan jullie melden dat Nikolett gisteren met vlag en wimpel is geslaagd voor theorie, mondeling en praktijk met niets dan tienen en een bijzondere vermelding. CUM LAUDE. Ik ben apetrots op haar.

Mijn zwager Gerrit arriveerde met wat vertraging op dezelfde dag. Het wegbrengen en het oppikken van passagiers met onze HOW was in Faro goed te doen.

We hebben lange strandwandelingen gemaakt. Wat niet mijn favoriete bezigheid is in het rulle zand. "s Avonds in bed is de brullende branding goed te horen.

In deze streek wordt hars gewonnen uit dennenbomen.
Een heel interessant artikel vinden jullie op de onderstaande link.
http://portugeest.blogspot.com/2016/09/portugal-maakt-het-11-hars-een-nieuwe.html

In Portugal en in Lissabon krijg ik het gevoel in Hongarije te zijn. Je merkt dat Portugal armer is dan Spanje. En economisch een beetje op hetzelfde niveau als Hongarije. Een favoriete uitspraak van mij is: “Het gaat goed met een land als je ziet dat woningen en gebouwen hersteld en vooral; geverfd worden”. In Hongarije zie je nu meer privé woningen opgeknapt worden in de armere landstreken. Hier nog niet.


Boven op de heuvel in Lissabon waar het grote kasteel staat, raken we wat verdwaald in een achterafstraatje. Twee jonge mannen zitten tegen een muur en een jonge vrouw ligt bevallig op de muur, haar kin ondersteunend met haar linkerhand. De Argentijnse jonge vrouw verkoopt tekeningen. Een nieuwe gitaar ligt naast een van de jongens. Ik word door de “gitaarman” aangesproken. Hij heeft een snor en een baardje en een hoedje op. En is slank en mager. En lijkt een beetje “stoned”. We krijgen een wiet rokertje aangeboden. Die we niet aannemen.

“Waar ben je geboren?” vraag ik hem. “In Hongarije” is het antwoord. Hij kijkt vreemd op als ik verder ga in het Hongaars. Vier kinderen telt het gezin in Hongarije en hij is de oudste. Op mijn vraag of hij genoeg geld verdient om te kunnen leven, wijst hij op de gitaar en vertelt mij dat hij enige dagen geleden de nieuwe gitaar heeft gekregen en dat hij nu intensief oefent. Zijn hand nemend en ronddraaiend zie ik blaren op zijn vingertoppen.

“Mis je jouw familie niet?” vraag ik hem. De tranen schieten in zijn ogen. “Ja” is zijn antwoord.

Ik geef hem tien euro. Voor de blaren in zijn handen. En omdat hij niet naar alcohol ruikt uit zijn mond. Om dat te controleren ga ik heel dichtbij staan. Wijs geworden in Hongarije. Een paar maal staart hij naar het tientje. Kijkt me dan aan en springt op me af. Ik krijg een dikke Hongaarse knuffel. Zijn ribben zijn te voelen. “Ah” zegt hij. “Dank je wel. Nu kan ik vlees kopen voor ons”. “Vlees?” vraag ik. Ja, ze hebben een kookpot en nu gaat hij voor hun drieën vlees kopen. We worden uitgenodigd om terug te komen en een hapje mee te eten.

De camperstop vlakbij de rivier de Taag trekt jonge mensen aan die er een alternatieve levensstijl op na houden. De beheerder komt langs en maakt een praatje. Hij lijkt me erg gemoedelijk.

De muur die de plaats omringd, is gedeeltelijk ontdaan van de kalklaag. En zo toveren die jonge kunstenaars gezichten. Prachtig. Kijk naar de laatste foto, ingezoomd, het gat in de steen is de oogappel van het gezicht van de middenste foto.

Aan de straatkant muurschilderingen.

Als een magneet word ik altijd aangetrokken door afgeleefde campers. In de hoek van het terrein was me dit “oudje” al opgevallen met daarnaast een oude Peugeot met een Nederlands kenteken. Welk verhaal steekt achter deze "klap camper" uit de jaren tachtig?

Maar van de bewoner de eerste avond geen spoor. Nu, deze laatste morgen, is Gerrit met hem in gesprek. En zo kom ik ook in gesprek met Adriaan Spronk. Bijna een evenbeeld van de “Hongaar”. Maar dan zonder baard, snor en hoedje. Maar wel dun en mager. En een gekwelde blik in zijn ogen.

Het blijkt dat hij na zijn laatste debacle in Nederland aan het zwerven is gegaan en hier in Lissabon op deze alternatieve camperstop is gebleven. Met zijn vriendin. Maar die is weer vertrokken. Die was gewelddadig, vertelt Adriaan.

Deze morgen is Adriaan wat zenuwachtig. Hij wordt door Portugese medewerkers van het restaurant op het terrein, beschuldigd van iets waar hij niets mee te maken heeft. Adriaan helpt een handje mee in het restaurant. Ik vertel hem dat je je tegen laster en leugens niet verdedigen kunt. Helaas door eigen ervaring wijzer geworden. De beste manier om je te verdedigen is die andere een knal voor zijn kop te geven. Maar dat zie ik Adriaan niet doen. Hij oogt wat zacht.

Maar hij heeft meer in zijn mars dan je op het eerste gezicht denkt. Met een 360 graden camera struint hij diverse zaken af in Lissabon om binnenshuis opnames te maken. Je moet daarbij denken aan de Google auto’s met de bolle camera op het autodak die de “Street View” produceren. En langzaam krijgt hij wat opdrachten.

Hij is deze morgen nerveus omdat hij bij de beheerder moet komen. Na een uur komt hij opgelucht melden dat hij mag blijven. Deze keer geef IK hem een spontane “Hongaarse knuffel”.

Tegen Gerrit zeg ik: “Hij heeft wel capaciteiten. Nu moet hij nog leren om zijn emoties onder controle te houden en zelfvertrouwen op te bouwen. En zich niet door anderen in een hoek laten zetten".

Als je zelfvertrouwen uitstraalt dan loopt jouw leven anders Adriaan! Dus hoofd rechtop, trek die schouders naar achteren en pep jezelf op voordat je binnenstapt bij een eventuele opdrachtgever. En laat die anderen die je slecht willen maken de klere krijgen. Laat het van je schouders afglijden. Visualiseer dat beeld: Uitgesproken drek dat van je schouders afglijdt.

Ik krijg toestemming om zijn verhaal te vertellen. Ik geef Adriaan mijn blogadres. En vertel hem dat mijn leven ook vallen en opstaan was. Met nog een paar goede Yoga tips neem ik afscheid van Adriaan.

Een uur later zie ik op mijn blog dat ik een nieuwe volger heb gekregen. 360 graden.

Wil je meer over het verleden van Adriaan weten? Klik dan op de onderstaande LINK.

https://www.metronieuws.nl/in-het-nieuws/2019/09/dream-and-donate-de-twee-gezichten-van-oergoed