Het is hier een komen en gaan van campers. Vanmorgen ging een Fransman, drie plaatsen bij mij vandaan helemaal uit zijn dak. Hij stond zijn vrouw uit te schelden. Nee, geef me dan mijn buren. Uit België. Patrick en Fabienne. Als ze uitstappen dan zie en voel je het al; dat is een harmonisch koppel. Dat is mooi om te zien. Omdat het tussen Nikolett en mij ook zo in elkaar steekt. We vullen elkaar aan en we steunen elkaar door dik en dun. En we kunnen goed communiceren, het a en o van een goed huwelijk of relatie. Wordt het eens wat moeilijker dan helpt een fles rode wijn om de remmen in de bovenkamer wat te lossen. Dat doen we al tientallen jaren zo, meestal op vrijdagavond.
Tachtig procent van de campers hebben grijze haren. Tenminste die wij hier in Spanje in de winter tegenkomen. En als je op die leeftijd en "geschonken tijd"* geen goed huwelijk hebt, wat doe je dan in vredesnaam samen in een camper in zo een kleine ruimte.
Een bekende Nederlandse “ouden van dagen professor”, (een gerontoloog) schreef: “Laat mij zien hoe iemand loopt en ik kan je ongeveer vertellen welke leeftijd hij gaat halen”. Mooie hobby om dit uit te oefenen als je in een HOW woont. Want er strompelt en struikelt en loopt wat langs. Hinkend. Trekkend met een been. Of zo krom als een hoepel gaand. Een man of vrouw, goed uitziend voor zijn/haar leeftijd die liefdevol zijn/haar partner ondersteunt. Daar word je warm van om je hart. Nu staan wij in Madrid bij een nieuw ziekenhuis voor MS-patiënten. Een rot ziekte waar ook jongelui niet aan ontkomen. En ook hier zie je veel liefde. Een oude vader tegen de zeventig die zijn zoon van veertig in een rolstoel voortduwt. Een echtpaar, de vrouw in de rolstoel. Veel jonge mensen ook, in een rolstoel die met een mondstuk wordt bediend.
Fabienne en Patrick hebben drie kinderen en ook kleinkinderen. Alle foto’s hangen in de gehuurde camper. En ze hebben een warme toon in hun stem als ze over hun kinderen en hun kleinkinderen spreken.
Heel brutaal vraag ik of ik in de avond op visite mag komen. Want Patrick liet zich iets ontvallen over een activiteit die hij twintig jaar heeft gedaan. Kunstschilder. Maar op mijn vraag wat precies hij heeft geschilderd geeft hij een antwoord waar ik nog nooit van heb gehoord. Dus die avond gewapend met een boekje en een schrijfpen op de deur geklopt. En ik mocht mee eten. Voor een tijdelijke vrijgezel is dat altijd mooi meegenomen.
En zo raken we aan de praat. Over het leven en gezondheid en geluk. Zij hebben samen een klein bedrijf gehad. Hard werken, veel uren maken en weinig verdienen. “Breek me de bek nait open” zou een Groninger zeggen. Want daar weten Eva mijn ex, en Nikolett en ik alles van. Ondernemer zijn. Als je denkt dat je de boel langzaam op orde en opgebouwd hebt, dan is daar vaak de politiek die roet in het eten gooit. Politici denken maximaal vier jaar vooruit. Bedenken hulp voor mensen die het nodig hebben, ondernemers inbegrepen. Maar trekken die paraplu net zo vlot weer in als er een regeringswissel is en er (weer) bezuinigd moet worden. Hele groepen worden zo weer teruggeworpen in de situatie die, daarvoor, aanleiding was voor hulp.
We komen op een thema die mij na aan het hart ligt. Namelijk: “Je bent het tegenover jouw partner verplicht ervoor te zorgen dat je lang gezond blijft”. Patrick rookt graag sigaren en hij vertikt het daarmee te stoppen, terwijl je merkt dat het zijn vrouw bedrukt. En ik schrik van zijn uitspraak: “Mijn taak is volbracht. Onze kinderen zijn volwassen en hebben mij niet meer nodig”. Het klinkt of hij het prima vindt om morgen uit het leven te stappen. Terwijl hij er fit en goed uitziet. Tjonge, jonge. En samen dan? Wat een mooie tijd kun je nog hebben. Reizen in een camper. Van alles nog samen ondernemen. Eindelijk echte vrijheid. Hoewel geld een rol speelt in echte vrijheid, laten we daar niet omheen draaien. Maar als er een balans is tussen je wensen en je (financiële) mogelijkheden, dan is het goed.
En dan nu in Google opzoeken waar Patrick zich mee bezig hield, totdat het in de negentiger jaren niet meer werd gevraagd. Zijn schilderingen werden door een atelier in Parijs verkocht. Maar de vraag droogde langzaam op. Maar samen sta je sterk. En zo ging Patrick met ondersteuning van Fabienne in de ecologische bouw van woningen en andere projecten. Tot aan zijn pensioen. “De eerste cirkel was rond” zei Patrick. “En toen hebben wij de tweede cirkel rond gemaakt” Ik vind dat mooi uitgedrukt.
Hyper Realisme. Twintig jaar van het leven van Patrick. Dat is knap. Helaas vind ik niets onder de kunstenaarsnaam die Patrick aan mij heeft gegeven. Ik moet het verkeerd hebben opgeschreven. Maar voor diegenen die nieuwsgierig zijn: Schrijf in Google “hyperrealisme kunstenaars huyghe” En als Patrick dit leest dan hoop ik een correctie te krijgen. Zodat zijn werk verschijnt onder de juiste internet link.
Als de personen over wie mijn verhaaltjes gaan, zich storen aan de tekst: Reageer. Dan overleggen we over een nieuwe tekst. Of het artikel wordt verwijderd. Patrick en Fabienne wens ik nog heel veel kwaliteitstijd samen.
* Een goede vriend omschreef dit zo. Ik vind het mooi benoemd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten