Sao Bartolomeu de Messines Portugal

De omgeving is heuvelachtig. We staan op de camperplaats Messines met een Nederlandse eigenaar. Hij is hier acht jaren geleden gestrand en gebleven. Na de bergen in Spanje moeten we even wennen aan de andere omgeving. 

Grote stukken zijn vorig jaar afgebrand. Het blijft een triest gezicht, deze verkoolde vlaktes.

Cistus is er in vele kleuren en types

Cistus Rose "Queen of the Algarves"

Romeinen hebben hier de Cistusroos geïmporteerd die zeer harsrijk en oliehoudend is, vertelde André, de eigenaar van de camperplaats. In de zomer is er niet veel voor nodig om de struiken in brand te laten vliegen. Het woekert hier overal en moet verplicht door de grondeigenaren worden bestreden.

Als je de zaadbol opent dan zie je wel honderd piepkleine zaadjes zoals bij de klaproos. En daar is geen kruid tegen gewassen. Na een brand komen de eerste scheuten al snel weer tevoorschijn. Hetzelfde fenomeen als de wilde tabaksplant in Hongarije die uit Rusland is gekomen. Uittrekken. Verbranden. Gif erop spuiten. Niets helpt. Het volgend voorjaar komen ze weer. Frustrerend vind ik dat.

Water en vuur. De rivier die naast het terrein loopt is vorig jaar vijf meter gestegen en met een alles verwoestende kracht over het lager gedeelte van de camperplaats gestroomd. Ontwortelde bomen en struiken op het terrein achterlatend. De container met douches, toiletten en wasmachine werd zwaar beschadigd. De camperaars konden vooraf vluchten naar een hoger gelegen gedeelte van het 1,8 hectare grote terrein. Een zware tegenslag voor de ondernemer. Het gebeurt en je kunt er niets tegen doen. Een grote klus om de rotzooi weer op te ruimen en het terrein weer schoon te krijgen.

Deze camperplaats is erg geliefd bij de Nederlandse overwinteraars in de Algarve. Het lijkt hier soms wel een Nederlandse kolonie.

Langs de rivier staan Eucalyptus bomen. Groeiend met een snelheid van 4 meter per jaar. Als je de blaadjes tussen je handen stuk maakt dan ruik je duidelijk Eucalyptus. Maar olie eruit halen is niet renderend, vertelt André.

We staan hier bijna twee weken als Nikolett eenendertig januari naar Boedapest vliegt om haar examens af te leggen in het ziekenhuis van Kiskunhalas. Tamas en Vivien zijn blij want we worden toch erg gemist. Vivien is somber. Maar weet niet precies waarom. Van Nikolett krijgt ze de raad om een dagboek bij te houden. Dat vooruitzicht vrolijkt haar weer wat op. Een dagboek helpt. Van 1966 tot 1971 heb ik ook een dagboek bijgehouden. En toen mijn zoon Marco op diezelfde leeftijd kwam (als ik destijds) mocht hij de dagboeken lenen en lezen.

Zeventien februari komt mijn vrouw terug. In deze tussentijd komt mijn zwager Gerrit mij wat opvrolijken. We gaan van dorp naar dorp rijden langs de kust van Portugal.

Ons huis op wielen ga ik eerst ontdoen van de plakstickers met medische termen. Op de koelkast, in het toilet, op de bergkasten en boven de keuken. Het doet mij denken aan mijn tijd in militaire dienst toen ik Toegepaste Psychologie studeerde. Om je op te peppen moest je dan positieve zinnen bedenken als: "Ik Ben Voor Succes Geboren". Om niet onderwerp van spot te worden plakte ik IBVSG op de kasten en wanden en alle plaatsen waar ik regelmatig kwam. Je kunt je indenken dat mij meermalen gevraagd werd wat dat betekende, maar ik zweeg als het graf. Studie, zei ik. En dat was alles wat ik kwijt wilde.

Pfffttt.....ons huis op wielen zakt bijna door zijn veren door het extra papier gewicht

Op onze dagelijkse wandeltochten komen we voorbij een hondje met een belletje aan zijn halsband. Die loopt met ons mee. Maar omdat ik dacht dat zij nooit de weg terugvindt als zij nog verder zou meelopen, joeg ik haar na vijf kilometer weg. Sinds die tijd kijkt zij mij wat wantrouwig aan, maar loopt weer mee. Tingeling, tingeling. Totdat zij er genoeg van heeft en dan keert ze weerom. Toch schijnt dit hondje thuis te horen bij de boerderij waar we haar steeds oppikken. Want daar staat zij elke dag trouw op ons te wachten.

Ja, ja. Ik ben even niet geïnteresseerd. Ik denk nog na of ik meeloop.

Over honden gesproken. Het lijkt wel of tachtig procent van de campers hun hond meenemen. HOND of hondje. Alle soorten en rassen. Maar gisteren keken we vreemd op. De garage van een Belgische camper was verbouwd tot hondenkennel en er kwamen maar liefst vier mooie collies uit.

De eigenaar houdt in de buurt van zijn woonplaats wedstrijden met de honden. "Flyball Border Collies" heet het. Nooit van gehoord maar erg interessant. De eerste hond snelt naar een box, daar moet hij tegenop springen en een bal schiet tevoorschijn. Deze bal brengt de eerste hond terug naar zijn baas, springend over hindernissen. Op het moment dat de eerste hond over de laatste hindernis springt, mag de tweede hond worden losgelaten. En zo vervolgens met de derde en vierde hond. Elektronisch wordt gemeten welke het snelste kwartet is.

Zondag 25-01-2020  https://www.youtube.com/watch?v=9J2cgGrkT_g

Wauw!!! Ik heb een wedstrijd bekeken. Wat spannend en mooi om te zien. Schuif de regel een beetje naar rechts op 02.00 minuten om midden in een wedstrijd te vallen. Dat gaat razendsnel, het rennen van de Borders Collies en het aflossen van elkaar. Fantastisch!!

Van bloglezers Bo en Margie kreeg ik 13 februari 2020 nog de volgende update:

De sport heet flyball tout court en mag door alle hondenrassen gelopen worden. Wij gebruiken border collies omdat we die graag zien, maar de snelste zijn natuurlijk de windhonden (alleen zijn die wat moeilijker te trainen)  Bedankt Bo en Margie!  

Een Duitse camper komt naast ons. Met grote plakkaten erop dat de hond hier de alarminstallatie is. Een grote zwarte Schnauzer schiet tevoorschijn. Door zijn baas wordt trots zijn tanden getoond. De hond volgde een politiehonden opleiding. “Auf Befehl” vliegt de Schnautzer iemand aan. Wij hoorden deze geweldenaar constant zielig piepen.

Altijd hebben we bergschoenen aan tijdens het wandelen. Maar gisteren sportschoenen. De vlakke gebuldozerde wegen gaan hier heuvel op en heuvel af. Toch stapte mijn vrouw op een steen en verzwikte haar enkel. Thuisgekomen was er niets te zien maar de voet deed erg pijn. Vanavond was de voet opgezwollen. Dat wordt uitrusten en niet belasten. Ten koste van onze ruggen die pijn gaan doen van het vele zitten in ons huis op wielen of buiten op de stoelen in de zon.

Boodschappen gedaan in het dorp. Met de fiets. Heerlijk die heuvel AF over ongeveer vijf kilometer. En de wind mee. Ik heb intelligente lezers. Meer hoef ik niet te zeggen denk ik….. 😰 we hebben als een marmot geslapen.