Ma in verwachting

Elke achttien maanden kwam er een nieuw kindje. Je kon er de klok bijna op gelijk zetten.

Probeer je eens voor te stellen. De laatst geborene -achttien maanden oud- is net de luier ontgroeid maar moest zeker nog veel hulp hebben met zich wassen en aankleden. Ma liep dan al maanden met een dikke buik en de geboorte was dichtbij.

Wat wij ons als kind herinneren is dat Ma ons vol trots de gewassen en gestreken en mooi opgevouwen babykleertjes liet zien. Ze straalde als zij in verwachting was. Maar zij was altijd moe. De flesjes met zilverkleurige ronde pillen, voor haar bloedarmoede zoals zij ons vaak vertelde, stonden op tafel.

Er was gewoonlijk weinig te eten. Op het witbrood geen boter, maar suiker. En daarop een beetje water zodat de suiker uit te smeren was. Voor onze (melk)tanden een ramp. En verder veel stamppot. Aardappelen met een groente erin. Vlees was zeldzaam.

Seksuele voorlichting kregen we niet. Wel herinnerde ik mij dat Ma vertelde, vlak na de geboorte van een kindje, dat het bij mensen net zo ging als bij een koe. Negen maanden draagtijd. En verder moest je je er maar wat bij inbeelden.