Het bergdorp

De kust van Spanje trekt ons niet. Daarom kiezen we weer voor een bergdorp. Het dorp heet Casares. Het nadeel in december boven in de bergen is de gure koude wind. In Casares aankomend heb ik moeite om aandacht bij de weg te houden. Wat een mooie vergezichten. Een groot deel van het dorp op de top van een rots. Maar wat voor een rots. Met wanden die vijftig tot honderd meter loodrecht naar beneden gaan. De huizen en andere gebouwen tot vlak bij de rand.

                   

 En de wanden eroderen.

De camper parkeerplaats ligt anderhalve kilometer buiten het dorp. We gaan weer wandelen en klauteren. Het dorp zien we zo vanuit verschillende hoeken. En steeds genieten wij van dat uitzicht.

Een bevriende Hongaarse fotograaf adviseerde mij welke camera ik moet kopen, nadat ik aangaf daarvoor maximaal driehonderd euro over te hebben. Het werd een Panasonic LUMIX. Voorlopig wil ik echter niets weten van de duizend-en-een mogelijkheden die deze camera biedt. Maar de mechanische telelens en daarna de digitale telelens is ongelooflijk.

Nikolett hoorde stemmen in de bergen tijdens een wandeltocht. En ze ontdekt een man die tegen de steile wand van het dorp hangt. Maar eigenlijk zag je alleen zijn rode helm. Afstand ongeveer 500 meter. Ik laat jullie een drietal foto’s zien. Probeer op de eerste foto de rode helm te ontdekken. Op de tweede foto is de man te zien hangend in het touw. De derde foto heb ik thuis op de computer nogmaals ingezoomd en je ziet daar dat hij met blote voeten in rubber schoenen steekt. Wat een lenskwaliteit op die afstand.

       Rubber schoentjes, blote enkels. Wat een goede kwaliteit van de lens! 

Buren. Naast ons parkeert een enorme vrachtauto. Met een ronkende luchtgekoelde achtcilinder dieselmotor.

Ze staan nog niet stil of twee kinderen (jongens) springen eruit. Een van vijf jaar oud en een van negen jaar oud. De jongste spreekt ons gelijk aan. En wil van alles van ons weten.

De komende dagen klopt deze kleine vrolijke wildebras regelmatig aan de deur. Van Nikolett krijgt hij allerlei opdrachten. Knippen en plakken. Tekenen. Meehelpen met het eten gereed maken. De oudste komt ook graag. Hij bestookt mij met vragen. Hij houdt van historie zegt hij. Lezen vindt hij maar niets, dus moet ik verhaaltjes vertellen. De verhaaltjes in dit blog zijn al opgeschreven, daarom heb ik het gemakkelijk. Met de mondharmonica speel ik kinderliedjes uit mijn jeugd. Heel veel daarvan wordt nog steeds op de scholen gezongen merk ik wel. ‘k Zag twee beren, broodjes smeren… die de oudste aanvulde met ‘k Zag twee slangen, de was ophangen, oh het was een wonder. Dat stukje tekst was ik al vergeten.

Deze familie heeft ook huis en haard verkocht en zijn al enige tijd onderweg. Het doel is vooreerst Marokko. Met de laptop wordt het geld verdiend voor de reis. Vader is gelukkig ook technisch aangelegd. Deze twintig ton zware legertruck met zijn twintig jaren leeftijd, heeft altijd wel technische problemen. Er wordt dan ook geboord en geschroefd en geslepen. Mijn drie kilowatt generator komt goed uit.

Oudejaarsavond brengen we het laatste uurtje met zijn zessen door in ons huis op wielen en het is erg gezellig. Wij allen houden niet zo van het oudejaarsavond lawaai. Maar het is heerlijk stil om middernacht in het dorp. Geen vuurpijl gaat de lucht in. Ook de camperaars zijn rustig en het lijkt dat velen al eerder zijn gaan slapen. De ogen van de kinderen vallen dicht om twee uur in de nacht.

Ik pak de volle afvalzak en ga naar de afvalbak. Het is erg donker op de parkeerplaats. Plots hoor ik gesnuif en gesnurk ergens vlak bij me. Maar voordat ik ontdek waar het vandaan komt voel ik druk tegen mijn heup. Een soort Bernhardt hond van zeker wel zestig kilo leunt tegen mij aan. We begroeten elkaar uitvoerig en de hond loopt mee naar de camper. En wil eigenlijk ook nog naar binnen. De volgende morgen is hij verdwenen.

Twee januari start onze buurman het enorme gevaarte en de familie gaat op weg naar de ferry voor de overtocht naar Marokko. Het afscheid valt zwaar. We zullen de vrolijke kinderstemmen missen.

Op de parkeerplaats komen mensen van verschillende nationaliteiten. En soms met zulk oude afgeleefde campers dat je je afvraagt hoe zij daarmee nog de bergen op durven. Vogels van diverse pluimage. Keurige nette heren en dames stappen uit maar ook sloddervossen met afgezakte broeken, niet geschoren en met ongekamde haren. De echte globetrotters haal je er tussenuit. Die blijven meestal langer dan een nacht.

De volgende buurman en buurvrouw dienen zich alweer aan. Een jongeman van zevenentwintig jaar, Nederlander. Zijn vrouw komt uit Indonesië. Hij vertelt dat hij al negen jaar onderweg is. Ik kijk hem wat wantrouwig aan. Dus met jouw achttiende al op stap gegaan? Ja. Met allerlei types auto’s waar je maar in slapen kunt en die niet duurder waren dan duizend euro. Negentig landen bezocht. En is erg enthousiast over de Aziatische landen en Oost-Europa. Ook hij verdient zijn geld met de laptop. IT-er. Komt goed uit want ik heb wat problemen met de internetprovider. Boeven zijn het allemaal, die providers.

Heel veel tips krijg ik van deze ervaren reiziger. Naar Amerika kan hij niet want mensen uit Indonesië krijgen geen inreisvergunning voor Amerika. Ik geloof mijn oren niet. En hij kan ook niet met zijn vrouw  langer dan negentig dagen in een Europees land verblijven. (ze zijn twee jaar samen en getrouwd in Nederland) Dus reizen ze van het ene Europese land naar het andere Europese land. En ze gaan nu oversteken naar Marokko en daar minimaal negentig dagen verblijven voordat zij weer terug kunnen naar Europa. En het trekken begint van voren af aan. Wat een rare wereld. Ik vraag zijn e-mailadres. Na Amerika gaan we in zijn voetsporen reizen. Naar Oost-Azie.

Iedere woonruimte in de huizen heeft zijn eigen dakje. Meerdere daken per huis. Grappig.

Links boven het dorp. Rechtsboven bij de steile verticale rots staat ons huis op wielen.