De weg van Marbella naar Ronda en dan naar het dorp Algodonales is een spannende route. Hoog in de bergen en veel bochten en hellingen. Er zijn hellingen waar het motortoerental in de eerste versnelling nog gaat oplopen. En achter je bouwt zich een lange rij auto’s op.
Wij komen op de camperplaats in het dorp en de fanfare speelt. Wel twintig man sterk met trompetten en andere blaasinstrumenten en veel trommels. Gemengde leeftijden van vijftien tot veertig jaar. Op het eerste blik oogt de camperplaats wat rommelig en ongezellig. Maar na een bezoek aan het dorp komen we opgewekter terug. Het is gezellig in het centrum. Veel winkeltjes en enige druk bezette terrasjes. En vriendelijke dorpsbewoners.
Op een hoge top zijn paragliders aan het oefenen. Onze buren komen uit Zwitserland. Hij is zesenzestig jaar. En springt ook van de top van de berg af met zijn paraglider.
Op zoek naar de loosplaats voor het afvalwater kom ik in gesprek met een jong koppel uit België. Appartement en baan hebben ze opgezegd. Op mijn vraag hoe lang zij dat financieel kunnen volhouden, geven zij toe dat er nog naar werk gezocht wordt. (met de laptop) Maar de nieuwe laptop is nu al stuk. En daarom hebben ze haast om in Malaga te komen. Dan gaat de laptop met DHL naar de dealer. Ik wens ze een goeie reis en maan hen tot voorzichtigheid want het wordt al donker.
De volgende dag zie ik in het dorp een winkel met de DHL-afgiftesticker er op.
Een hond blaft op de berg. Een grote hond want het is een diepe bas. We schieten in de lach. Wij hebben tegelijk dezelfde herinnering. Hij blaft precies zoals de schaapshond die in onze eerste weken dat we samenwoonden*, op kamers boven de huisbaas, onder ons raam lag te blaffen. WOEF, WOEF, WOEFWOEF, WOEFWOEFWOEF, WFFF. Van heel sterk tot langzaam afzwakkend, alsof hij aan het eind geen lucht meer had. De WOEF werd op het laatst een pffff. En dan begon hij weer van voren af aan. Urenlang. Maar nadat hij een paar avonden een flinke emmer met water, boven uit het raam gegooid, over zich heen gekregen had werd het beter.
De maan schijnt helder en is bijna vol. Geen wolkje aan de lucht. Dat belooft koud te worden. En ja, dat werd het. Nul graden.
De fanfare oefent elke avond. Voor het carnaval?
*1992
Geen opmerkingen:
Een reactie posten